Artist Talks Brandhaarden: Carme Portaceli
Een blik achter de schermen en gesprekken met de makers maken het voorstellingsbezoek nog interessanter. Daarom organiseert ITA Academy tijdens Brandhaarden een reeks Artist Talks: verdiepende gesprekken met inspirerende makers over hun werk en werkwijze, drijfveren, inspiratiebronnen en fascinaties. Artist Talks vinden na een voorstelling van de betreffende maker plaats en bieden verdieping om in een bredere context naar het werk te kijken.
Duur 45 minuten, na de voorstelling
Locatie Pleinfoyer
Taal Engels
Meld u aan voor gratis toegang
In deze Artist Talk tijdens festival Brandhaarden gaat moderator Carolien Borgers in gesprek met Carme Portaceli, na afloop van de voorstelling Bovary.
‘Mijn hele carrière werk ik eraan om vrouwen meer zichtbaarheid te geven of het nu op of naast het podium is. En dat breid ik ook uit naar de personages die ik gestalte wil geven.’ Carme Portaceli Roig (1955) is een even betrokken als eigenzinnig regisseur. Ze studeerde kunstgeschiedenis en werkt sinds 1981 als theaterregisseur en docent.
Sinds 2019 is ze de eerste vrouwelijke artistiek directeur van het Teatre Nacional de Catalunya, een functie die ze eerder bekleedde bij Teatro Español in Madrid en bij Factoría Escénica Internacional. Ze regisseerde meer dan 70 voorstellingen binnen en buiten Spanje en haar werk is veelvuldig bekroond.
Enkele van haar meest succesvolle voorstellingen: What happened after Nora left her husband (2008), They are only women (2015), Jane Eyre (2017) en Frankenstein (2018), allemaal titels waaruit haar betrokkenheid bij het vrouwelijk perspectief al blijkt. Ze maakte, net als Madame Bovary in nauwe samenwerking met Michael De Cock, een hedendaagse bewerking van Virginia Woolfs Mrs Dalloway.-|-Als vrouw is ze zich bewust van het belang om klassiekers op een nieuwe manier te brengen: ‘Hoog tijd dat vrouwen opnieuw of voor het eerst kijken naar de manier waarop vrouwelijke personages in film en theater onzichtbaar zijn gemaakt, om de wereld en de dienstbaarheid waaraan zij altijd onderworpen zijn geweest, vanuit een nieuw bewustzijn te benaderen.’ Ze haalt Simone de Beauvoir aan: ‘De dag waarop een vrouw niet met zwakte maar met kracht kan liefhebben, niet door aan zichzelf te ontsnappen maar door zichzelf te vinden, die dag zal de liefde voor haar een bron van leven zijn en geen dodelijk gevaar.’ In haar enscenering van Madame Bovary laat ze zien hoe voor het titelpersonage deze zoektocht naar geluk in de liefde ‘slechts een ketting was die haar naar de bodem sleurde’.
