Julidans x WhyNot: OFF VENUE: Tour C (start Marcantilaan 489)

Simon Bus (Heerlen, 1989) begint na het zien van een clip van Run-DMC op zijn twaalfde met breaken. Zijn B-boy naam Statue verraadt dat zijn ‘gevoel voor beeld’ een belangrijk rol speelt in zijn manier van dansen. Simons stijl werd steeds meer ‘experimental’ en hij ontpopte zich tot regelrechte vernieuwer van het breakdance genre. Sinds 2018 maakt Simon eigen werk waarin hij blijft experimenteren met urban dansvormen. “Self-portrait, man on orange floor” is een gedanst zelfportret met een oranje vloer van twee bij twee meter als dynamisch canvas. Waar een schilder zichzelf al schilderend meer en meer moet vastleggen in één zelfbeeld, zien we Simon vechten met de verschillende aspecten van zichzelf. Met zijn hyperflexible lichaam keert hij zichzelf binnenstebuiten en ondersteboven, schommelend tussen zijn ideale zelfbeeld en een karikatuur.

Vanaf 2002 maakt Simon Bus deel uit van breakdance crew ‘Trashcan Heroes’, waarmee hij fanatiek meedoet aan zoveel mogelijk battles in binnen- en buitenland. Zo’n tien jaar later rondt hij de studie Visuele Communicatie af aan de Academie voor Beeldende Kunsten in Maastricht. Bus ontwikkelt een onderzoekende manier van kijken en bewegen die zijn visie op breakdance steeds meer beïnvloedt. Zo ontstaat een heel eigen bewegingstaal. In 2018 begint Bus zich aan het makerschap te wijden. Virtuositeit en extreme fysieke mogelijkheden blijken daarbij steeds opnieuw een bron van humor en betrekkelijkheid. Naast choreograaf blijft Simon een veelgevraagd danser o.a. in het werk Guilherme Miotto, Shailesh Bahoran en Dunja Jocic. Simon wordt vanaf 2017 onderteund vanuit ThinX/Parktheater en werkt vanaf die tijd samen met Corpo Máquina Society met wie hij in 2019 en 2020 een door FPK ondersteund Nieuwe Makers-traject doorliep. Deze samenwerking duurt nog voort. Sinds 2021 wordt Simon ook ondersteund vanuit PLAN Brabant.

Nadat Reza Mirabi dertien jaar geleden niet in de gelegenheid was om de veertig dagen lange rouwceremonie voor zijn grootvader bij te wonen, doet hij nu een poging om zijn rouw (ذکر Zikr) wat letterlijk 'herinnering' betekent) door middel van storytelling te ritualiseren. Samen met cellist Sheng-Chiun Lin nodigt Mirabi je uit voor een belichaamde reis door de tijd. Puttend uit interpersoonlijke herinneringen vinden we hem als twaalfjarige jongen in de Koerdische vallei van Zaman (دره زمان). Met behulp van een paar stenen herinnert en herontdekt Reza Mirabi een vluchtig moment uit de kindertijd van zijn overleden grootvader Jawad Mirabi. Listening to Stone Beings is onderdeel van Mirabi's onderzoek naar zijn familiegeschiedenis. Al dansend reflecteert hij op verhalen van ontheemding, het verlies van talen, praktijken, landen en zaden.

Reza Mirabi is choreograaf, beeldend kunstenaar, danser en verzamelaar van zaden. Hij heeft een achtergrond in tuinbouw, milieueducatie en herbebossingsprojecten in Iran, Koerdistan, India en Portugal. Mirabi studeerde Fine Arts aan de Universiteit van Mumbai en studeerde af aan het DAS Choreography masterprogramma van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten.

In zijn werk is Mirabi op zoek naar een staat van zijn die je embodied listening kunt noemen. Luisteren is voor Mirabi een choreografie an sich. Luisteren is ook een politieke daad wanneer je verborgen gewaande geschiedenissen aanboort, van zowel persoonlijke als collectieve herinneringen aan verlies. De laatste tijd ruilt Mirabi de theaterzaal steeds vaker in voor locatiegebonden projecten. Luisteren vormt dan steeds de basis voor cocreatie met de materialiteit, taal en geschiedenis van een plek.