Du désir d'horizons

Du Désir d'horizons is based on dance workshops that Sanou gave in refugee camps in Burundi and his native Burkina Faso. But the performance is certainly not a documentary about life in refugee camps. With a lot of energy, optimism and humour six dancers, a narrator and two young refugees talk about universal themes that will also be recognisable to non-refugees. Du désir d'horizons is not a refugee show, but a composition in dance language that addresses a painful social problem.

Sanou was also inspired by the short novel Worstward Ho (1983) by Samuel Beckett and Limbes, limbo, Un homage à Samuel Beckett (2000) by Nancy Huston. Without illusions and despite everything, he still holds onto his belief in the contribution that art can make to freedom. Du désir d'horizons shows that an open space lies behind the horizon.

Sanou werd in 1969 geboren in Burkina Faso. Sinds de vroege jaren 90 is hij actief in de danswereld, met een sterke focus op Afrikaanse dans. In zijn vaderland stichtte hij de dansschool La Termitière en het festival voor moderne dans Dialogues de Corps. Beide initiatieven zijn diepgeworteld in de Burkinese en Afrikaanse context, met als bedoeling een platform te bieden aan professionele Afrikaanse dansers en choreografen, maar ook aan lokale jongeren.

Salia Sanou is niet alleen één van Afrika’s meest gerenommeerde choreografen van de laatste decennia, hij geeft met zijn dansinitiatieven ook een taal en een stem aan jongeren en vluchtelingen. Zijn ervaringen in de vluchtelingenkampen van Mentao en Sag-Nioniogo lieten een diepe indruk na op Sanou, die hij verwerkte in de voorstelling Du hésir d’horizons.

“Talrijke beelden en indrukken bleven me achtervolgen: rijen van schamel opgetrokken hutten met daken van plaatwerk, kinderen die over en weer liepen, hun gekrijs, hun lach, de blik van de volwassenen waarin zoveel vragen verscholen lagen. Waardigheid en het wachten op een horizon die zich opent. De angst ook, de angst om te sterven, om niet een toekomst te kunnen bouwen. Ik stel keer op keer vast dat woorden tekortschieten om de gewelddadigheid en de onwaardige en onmenselijke levensomstandigheden die ik in die kampen gezien heb, te beschrijven. Ik begreep heel snel dat ik alleen door de dans deze ervaring kon delen.”

Toch is Du désir d’horizons geen documentaire voorstelling, wel een reflectie van de vele menselijke emoties in de kampen, én van de hoop op een betere toekomst.

“Wat ik wil vertellen heeft niet het karakter van een documentaire of een getuigenis. Mijn werk is een compositie waar het choreografisch vocabularium plaats laat voor betekenis en reflectie over de delicate situatie van vluchtelingen, en de weerklank daarvan in ons. De horizon, dat is de toekomst, de hoop. Ik heb mezelf toegestaan te dromen van een betere wereld en wreedheid en absurditeit weg te gommen.”