"Bless the Sound that Saved a Witch like me"
In een indringende solo laten choreograaf Benjamin Kahn, performer Sati Veyrunes en componist Lucia Ross horen én voelen hoe je een gevoel van urgentie kunt uitdrukken. Met stilte, met pijn, met plezier – maar vooral met een schreeuw. Een rauwe, vitale impuls in een tijd van crisis, waarin we het contact met onze emoties dreigen te verliezen.
Festival Julidans
Programmaonderdeel Julidans On Stage
Nederlandse première
Locatie Frascati
Zaal Frascati 2
Duur 40 minuten
Taal Language no problem
“Bless the Sound that Saved a Witch Like Me”
“Bless the Sound that Saved a Witch Like Me” klinkt als een noodkreet die ons wakker schudt voor de vele crises van deze tijd: geopolitiek, ideologisch en ecologisch. In een fysieke en sonische reis voert Sati Veyrunes het publiek mee in een zoektocht naar schoonheid, harmonie en urgentie. Ze beweegt moeiteloos tussen verschillende gemoedstoestanden en laat de grenzen tussen geslachten vervagen, terwijl ze zich transformeert in moeder, jongeling of wezen – figuren die even krachtig als kwetsbaar zijn.
In deze solo stelt choreograaf Benjamin Kahn de schreeuw centraal. Niet als uiting van louter emotie, maar als krachtig middel om een vitale impuls opnieuw toegankelijk te maken: rauw, eerlijk en vol zeggingskracht. De schreeuw is een intieme, instinctieve daad die directe empathie oproept, of hij nu voortkomt uit woede, plezier, pijn of stilte. Toch deinzen we er vaak voor terug: te luid, te heftig, te ongepast. Deze performance nodigt uit om dat ongefilterde geluid niet alleen te horen, maar ook te begrijpen en te omarmen.
-|-
“Bless the Sound that Saved a Witch Like Me” is het laatste deel in een reeks dansportretten waarin Kahn samenwerkt met verschillende performers om hun verhaal, lichaam en stem zichtbaar te maken. Na Sorry, But I Feel Slightly Disidentified... (met Cherish Menzo) en The Blue Hour (met Théo Aucremanne), werkt hij in dit project samen met performer Sati Veyrunes en componist Lucia Ross. Gaandeweg wordt de reeks steeds meer gedragen door vrouwen die zich krachtig en autonoom weten te positioneren. Een kracht die Kahn diep inspireert.
Benjamin Kahn heeft eerder gewerkt met onder anderen Nicole Beutler, Frédéric Flamand, Maud Le Pladec, Philippe Saire en Alessandro Sciarroni. Zijn werk is intens, zintuiglijk en maatschappelijk betrokken.
Over Benjamin Kahn
Benjamin Kahn is choreograaf met een achtergrond in dramaturgie, theater en circus (ESAC). Hij werkte met o.a. Nicole Beutler, Alessandro Sciarroni en Cherish Menzo, en doceert aan o.a. CNAC en ESAC. Zijn werk onderzoekt hoe we naar lichamen kijken – individueel en collectief – en maakt van choreografie een politiek instrument. Tussen 2019 en 2023 creëerde hij een trilogie van solowerken rond identiteit, blik en lichamelijkheid: Sorry, But I Feel Slightly Disidentified..., Bless the Sound that Saved a Witch like me en The Blue Hour.
Credits
concept, choreografie Benjamin Kahn
performance Sati Veyrunes
muzikale creatie Lucia Ross
lightontwerp en stage management Neills Doucet
geluid Sammy Bichon
lichtontwerp Neills Doucet or Edouard Bonnet
dramaturgie assistent Théo Aucremanne
outside view Cherish Menzo
kostuumontwerper Carolin Herzbergt
tekst Benjamin Kahn inspired directly by Pier Paolo Pasolini, Death Grips, Darek Jerman, MAVI
met dank aan Halles de Schaerbeek, Léonard Degoulet, Louis Daurat and Thi Mai Nguyen
uitvoerend producent Actoral Marseille
touring, development Sandrine Barrasso
co-productie Klap Maison pour la danse, Charleroi Danse, Les Halles de Schaerbeek
-|-
home in residence Festival de Marseille, Centre National de la danse Pantin, Klap Maison pour la danse, Kaiitheater , BUDA Kunstencentrum, Theater Rotterdam
“Bless the sound that saved a Witch like me” is geselecteerd als onderdeel van het Aerowaves Twenty24 platform met steun van de Europese Unie.