[ meeuw ]

“[meeuw] is een compleet nieuwe hertaling van Tsjechovs klassieker naar gebarentaal, gespeeld door een gemengde cast van horende en niet-horende toneelspelers. Deze [meeuw] doet iets fenomenaals. Het gebeurt niet vaak dat een Tsjechov zoveel verfrissende nieuwe lagen krijgt. In plaats van een doventolk op het podium, heeft de cast twee jaar gestudeerd om Vlaamse Gebarentaal onder de knie te krijgen. Het geheel wordt boventiteld en zelfs in die boventiteling is ruimte gevonden voor geïntegreerd spel.

Niet alleen ontsluiten de makers en spelers daarmee deze klassieker voor een niet-horende gemeenschap, het levert ook een indrukwekkend ensemblespel op. Er ontstaat een theatertaal die ontzettend rijk en genuanceerd is, zonder ook maar een woord te zeggen. Geluid en resonantie maken beslist een belangrijk deel uit van de voorstelling: een slim geplaatste microfoon op een tinkelend blad voor glazen, de houten speelvloer – overal ontstaat het.

-|-

De keuze voor de canonieke Meeuw met zijn rijke opvoeringsgeschiedenis werkt geweldig goed: liefde en onvervuld verlangen krijgen door de ongesproken, lichamelijke taal een bijzondere dramaturgische lading. Prachtig en pijnlijk is dat gedurende het stuk de taal zichzelf onttakelt: met het opdrogen van de communicatie raken de personages totaal geïsoleerd. Niet dat deze Meeuw zwartgallig is. Je verlaat gelouterd de zaal, voelt je verbonden met een taal en gemeenschap die doorgaans beperkt toegankelijk is voor horenden.

[meeuw] laat zien hoe een missie om toneel inclusief te maken gelijkwaardig hand in hand kan gaan met uitzonderlijke artistieke ontdekkingen.”