Harry de Wit
De Wit vond zijn weg in de muziek al op jonge leeftijd. Na een aantal jaren lid te zijn geweest van diverse experimentele bands, kwam hij als improviserend muzikant als snel in contact met beeldende kunst en dans, en in latere jaren met toneel en film. Zijn onophoudelijke zoektocht naar nieuwe en bijzondere klanken heeft geresulteerd in een groot aantal speciaal ontwikkelde instrumenten.
C.V.
Zijn eerste installaties en ruimtelijke opdrachten maakte hij in de stad Groningen, waar hij met choreografe Beppie Blankert het gezelschap Mezzing oprichtte. Voor dans maakte hij ook zijn eerste niet geïmproviseerde composities. De liefde voor dans is tot op heden gebleven en De Wits muziek is te beluisteren geweest bij tal van dansvoorstellingen. Een kleine greep uit het grote aantal choreografen waar hij mee werkte: Ton Lutgerink, Hans van Manen, Laurie Booth, Lucinda Childs, Shusaku Takeuchi, Ed Wubbe, Michael Schumacher, Meg Stuart. In 2006 ontving De Wit de ‘Prijs van de Nederlandse Dansdagen’ voor zijn bijdrage aan de Moderne Dans.
Ook als solo-‐artiest ontwikkelde hij naam en wordt hij gevraagd voor speciale locatie-‐ projecten en samenwerkingen. Wederom een kleine greep: In Rouen zette hij in 1985 in een lege electriciteitscentrale het spectaculaire Concert pour Centrale Electrique neer. In Rennes volgde l’Eglise Electrique. In Karlsruhe Song for the Pidgeons bij de opening van het Zentrum für Kunst und Medientechnologie. Gevels bij de opening van het Holland Festival in 1998. Voor het Sound on Sound Festival in 2012 betoverde hij de A-‐Kerk in Groningen met de installatie Dalend Rood.
In de jaren ‘80 en ’90 maakte De Wit de muziektheatervoorstellingen Embodiment met Shusaku Takeuchi, Blanco met Elise Lorraine, Robinson met Rieks Swarte en Fausto Coppi met Jan Ritsema. Ook was hij betrokken bij verschillende stukken van Gerrit Timmers en Mirjam Koen bij Het Onafhankelijk Toneel.
Zijn bijzondere klankkleuren en muzikale inventiviteit bleven ook bij toneelregisseurs niet onopgemerkt. Zo heeft hij talloze voorstellingen mogen opluisteren en begeleiden van o.a. Ivo van Hove, Johan Doesburg, Pierre Audi, Ger Thijs en Gerardjan Rijnders. Voor dit oeuvre ontving hij in 2005 de Proscenium Prijs.
Uiteraard is film ook bij uitstek een medium waar De Wit graag en veel werk voor heeft gemaakt. Zowel voor documentaires als voor speelfilms. Regisseurs waar De Wit regelmatig mee samenwerkt zijn o.a. Marjoleine Boonstra, Aliona van der Horst, Nanouk Leopold, Ben van Lieshout, Niek Koppen, Annette Apon, Frans Weisz. In 2010 ontving hij voor zijn score voor Brownian Movement van Nanouk Leopold een Gouden Kalf nominatie.
Momenteel legt De Wit de laatste hand aan de muziek voor een co-‐productie van Selfmade Films met de Finse regisseur Wille Hyvönen met als werktitel Salesmen of Happiness. Hetzelfde geldt voor de score voor de film Problemksi Hotel van de Belgische cineast Manu Riche. Voor het komende Sound on Sound Festival staat een samenwerking op stapel met Dunja Jojic, die zich af zal spelen in een leegstaande suikerbietenraffinaderij. In het Tschumi Paviljoen in Groningen gaat De Wit een samenwerking aan met de Spaanse video artist Darya von Berner. Voor de komende Ruhr Triënnale wordt de samenwerking met Ivo van Hove en Jan Versweyveld voortgezet bij de voorstelling De Stille Kracht.