ICOON

De bewegingstaal van choreografe Lucinda Childs is volstrekt uniek. De ‘koningin van de minimal dance creëert met relatief eenvoudige ballet- en atletische bewegingen de meest complexe meesterwerken. De band tussen Childs en Introdans is een bijzondere: Introdans is het enige Nederlandse gezelschap dat haar werk mag uitvoeren. Naast bestaande topstukken heeft de groep inmiddels ook drie wereldpremières van haar uitgebracht. In het hommageprogramma ICOON, ter gelegenheid van Childs’ tachtigste verjaardag, zijn vijf hoogtepunten uit haar oeuvre te zien.

Kilar (2013) is het eerste werk dat Lucinda Childs speciaal voor Introdans creëerde. Childs’ bewegingstaal imponeert door de sprankelende, abstracte, pure danspatronen die haar handelsmerk zijn. In 2015 maakte zij Canto Ostinato, dat met veel gejuich werd ontvangen. De choreografe liet zich voor dit werk inspireren door delen uit de beroemde, gelijknamige compositie van Simeon ten Holt.

Concerto is misschien wel Childs’ meest ‘balletteske’ choreografie. ‘Een elektriserend werk dat als een wervelwind aan je voorbijtrekt’, schreef de pers in 2007. In continu wisselende formaties jaagt Childs de acht dansers over het toneel. Met Chairman Dances maakte Childs een ruimtelijk dansfeest, op de gelijknamige compositie van John Adams. In de choreografie – onderdeel van de veel bejubelde opera Nixon in China – gaan de dansers een fascinerend spel aan met de muziek van Adams.

Over ICOON

ICOON, een krachtig en wervelend vijfluik dat laat zien hoe intens muzikaal haar mathematische choreografieën zijn en hoezeer de Introdansers zich haar werk eigen hebben gemaakt. (de Volkskrant over ICOON, 21-02-2020)

Childs’ patronen ogen eenvoudig en licht, maar de helderheid is verraderlijk: ieder foutje is zichtbaar en de luchtigheid mag niet lichtzinnig ogen, eerder alsof je over water wordt gedragen door faseverschuivingen in repetitieve muziek. Iets wegmoffelen is onmogelijk. Dansers moeten luisteren, naar de muziek én elkaar. Dat doen ze voortreffelijk. De sprongetjes, schuin gestrekte armen en achterwaarts geheven benen vormen een geometrisch universum. (de Volkskrant over ICOON, 21-02-2020)

ICOON heeft een hypnotiserende werking terwijl de dynamiek van het danspodium afspat en uit de orkestbak komt. Met opvallende mooi licht,- decor, en kostuumdesign van Dominique Drillot. Deze bijzondere hommage aan Lucinda Childs met vijf van haar meesterwerken is een belevenis die je niet mag missen. (Dans Magazine over ICOON, 19-02-2020)

De avond laat goed zien hoe helder het werk van Childs in de loop der jaren is uitgekristalliseerd. De humor en alledaagsheid hebben plaatsgemaakt voor precisie en formaliteit. Muziek is een leidend element; dansers leggen hun accenten tegelijk met de musici, die telkens de kleinste verschuivingen laten klinken in continu doorlopende patronen. Als kijker is het ondergaan van al die precisie een weldaad, al gun je de dansers af en toe ook wat luchtigheid, wat vuur. (Theaterkrant over ICOON, 16-02-2020)

Over Petricor

In twee choreografieën, die Childs speciaal voor Introdans heeft gemaakt, Petricor (2018) op muziek van Ludovico Einaudi en Kilar (2013) op de filmische compositie van Wojciech Kilar, laat Introdans zien hoe betoverend mooi acht, twaalf of zestien dansers cirkelpatronen kunnen doorkruisen met ruiten en parallelle lijnen. Noem het dansende wiskunde, muzikaal wandelen of bewegende figuren, het is opwindend en lucide. Alsof Childs met een geo driehoek de menselijke drift heeft willen beteugelen. (de Volkskrant over Petricor en Kilar, 21-02-2020)

Over Canto Ostinato

Het serene, haast bezwerende Canto Ostinato dat het vierkant als centraal uitgangspunt heeft en de dansers laat rondstappen met vloeiende benen.(Theaterkrant over Canto Ostinato, 16-02-2020)

Over Concerto

Het contrastrijke Concerto, waarin zeven mannen en vrouwen de muzikale krul in een staccato compositie van Górecki accentueren met een haast zwierig opgestoken arm. (Theaterkrant over Concerto, 16-02-2020)

Over Kilar

Afsluiter Kilar verrast door het gebruik van metalen hoepelrokken en kubussen. De vier vrouwen dragen hun ‘jurken’ als frame aan hun schouders. Het dwingt tot gecontroleerd, bedachtzaam dansen met rechte schouders en parallel gestrekte armen. We kijken naar levende sculpturen, zeker met het blauwige tegenlicht waardoor we soms alleen hun silhouetten zien.(Theaterkrant over Kilar, 16-02-2020)