Now here, Now always

The Big Crying is misschien wel Marco Goecke's meest persoonlijke werk waar hij in de herfst van 2020 aan begon, kort na de dood van zijn vader. "Het is een stuk over afscheid nemen en over alles wat we achter moeten laten", zegt Goecke. De bewegingstaal van The Big Crying is hoekig, pulserend en explosief in een overweldigend kruisvuur op muziek van Tori Amos; nerveuze, trillende armbewegingen als fladderende vlindervleugels vangen de onpeilbare emotie van rouw. Vanwege COVID-beperkingen is dit werk nauwelijks live uitgevoerd of op tournee geweest in Nederland en was het voornamelijk digitaal te zien ten tijde van de première in maart 2021. NDT is erg enthousiast om The Big Crying dit seizoen te hernemen en een groter publiek de kans te geven om dit krachtige werk in levende lijve te ervaren.

Met een rijke achtergrond in dans en onderzoek zijn de vaardigheden van de Canadese choreograaf Andrew Skeels niet gebonden aan één bewegingsstijl. In zijn werk legt Skeels de nadruk op samenwerking en creëert hij choreografische structuren die vaak gevormd worden door breekpunten of botsingen die ontstaan door onevenwichtigheid. In veel van zijn werken staat vloeiend partner- en groepswerk centraal dat met meesterlijke precisie wordt ontwikkeld, flexibiliteit en snelheid integreert, en interpersoonlijke verbinding opbouwt door middel van beweging.-|-
Skeels is de artistiek directeur van Skeels Danse Montréal en heeft werk gecreëerd voor gerenommeerde gezelschappen en festivals wereldwijd, zoals Ballet du Grand Théatre de Geneve en TanzTheater International Festival Hannover. Skeels was de winnaar van de 2018 Grand Prix de la Critique in Parijs en de 2013 Prix Coup de Coeur du Public in Montréal. Deze creatie is het debuut van de choreograaf bij NDT.

Toen Alexander Ekman in 2010 Cacti maakte, was het voor de choreograaf belangrijk dat het werk zowel een grote dosis humor als een kritische noot zou bevatten. Met Cacti daagt Ekman op amusante wijze het publiek uit om na te denken over moderne dans als hogere kunstvorm, en geeft hij commentaar op de ervaring van wat als 'hoge kunst' kan worden bestempeld. Zestien dansers staan gevangen op enorme tegels, terwijl ze rennen, vallen, kronkelen en proberen te ontsnappen aan hun onzichtbare gevangenissen, om uiteindelijk elk een cactus te bemachtigen. Wat betekent dit allemaal? Cacti is een vrolijke parodie op de grotere excessen van de danskunst. In 2010 werd Cacti genomineerd voor een Zwaan voor 'meest indrukwekkende dansproductie'.