Sympathy for the Devil

Jean-Luc Godard gold in 1968 als een geniale durfal die korte metten maakte met de heilige huisjes van de cinema. In de roerige meidagen was hij als maoïstisch orakel de barricaden opgegaan, om vervolgens naar swinging London te vertrekken voor zijn eerste Engelstalige film, 1 + 1.Maar na het veelgeprezen Weekend (1967), dat provocerend eindigde met de tekst “FIN DE CINEMA”, werd 1 + 1 kritisch ontvangen. Filosoof Guy Debord noemde het “een film van een idioot” en het publiek bleef weg, ook bij de versie van de Britse producenten die als titel Sympathy for the Devil meekreeg, naar de anti-establishment-klassieker van The Rolling Stones, waarvan het ontstaan fascinerend in beeld wordt gebracht.
-|-
Tussen de Stones-repetities door zien we onder meer Black Power-teksten verbeeld, Anne Wiazemsky op pad met de graffitispuit, en fictiescènes waarin de klanten van een viezeblaadjeswinkel mogen betalen door maoïsten een klap te verkopen en de Hitlergroet te brengen. Wat precies het standpunt is van de maker in deze zinderende cocktail van aforismen, politieke citaten en rockmythologie? “1 + 1 is geen 2, het is gewoon één plus één.”