Verdriet is het ding met veren

“Het werk dat ik de afgelopen jaren in Rotterdam heb gemaakt, en dan vooral Find me a boring stone en Eindspel kwamen heel direct voort uit de rouw om mijn ouders, die kort na elkaar overleden. In dat jaar las ik een lovende recensie van Verdriet is het ding met veren. Ik voelde me er direct door aangetrokken en las het in een adem uit. Het is een heel belangrijk boek voor me geweest in die eerste jaren van zware rouw. Max Porter, de schrijver, is een ervaringsdeskundige. Dat voel je aan alles. Het is uiteraard een boek over pijn en gemis maar het zegt ook: rouw is iets dat je wilt meemaken.”

Maar dat boek laat zich niet zomaar naar een speelvloer brengen. Er zitten nauwelijks dialogen in, vooral heel veel verhalen, en dus die kraai. Erik opperde de mogelijkheid van een theaterbewerking aan vriend en collega Jacob Derwig. Samen maakten ze eerder al Who’s Afraid of Virgina Woolf? bij Toneelschuur Producties en bij Theater Rotterdam bewerkten ze Revolutionary Road naar het toneel.

‍ “Jacob heeft een antenne voor tekst, of iets speelbaar is of niet, en die is feilloos. Toen hij zei dat hij het wilde proberen wist ik dat het kon.”

In deze podcast bij de voorstelling gaat regisseur Erik Whien in gesprek gaat met journalist Ameline Ansu. Ze verloren allebei relatief jong en in een korte tijd hun ouders. Voor Ameline was dat de aanleiding om een boek over rouwverwerking te schrijven. Erik maakte de voorstelling Verdriet is het ding met veren, een bewerking van een boek met dezelfde titel waarin rouw het belangrijkste thema is. Ze ontmoeten elkaar voor een opvallend luchthartig gesprek over het uitermate persoonlijke proces dat rouwen is. “Mijn broer is andere ouders verloren dan ik.”