Goodbye, Lindita
Goodbye, Lindita is een poëtisch afscheid, een visuele meditatie over rouw. Een familie ervaart verdriet op een ingetogen, woordeloze manier, verdoofd door hun verlies, totdat een reeks ongewone gebeurtenissen de grenzen lijkt te vervagen tussen hun wereld en die van de overleden Lindita. Gedurende de gebeurtenissen houdt het icoon van een Madonna Nera toezicht en duikt een zwarte vrouw regelmatig in het huis op. Alledaagse huishoudelijke taken worden gevolgd door poëtische beelden en rituelen die voortkomen uit Balkantradities.
Festival Brandhaarden
Duur 65 minuten
Genre Theater
Taal Language no problem
Nederlandse première zat 3 feb
Voorprogramma zat 3 feb in de ITA Salon
Nagesprek zat 3 feb en zon 4 feb in de Pleinfoyer
Goodbye, Lindita
In de totale afwezigheid van dialoog zijn we getuige van een reis, een poging om een vraag te beantwoorden die zo oud is als de mensheid: hoe kunnen we ons verzoenen met de dood? In Goodbye, Lindita is het einde ook een begin en de gedeelde liefde een eeuwig heiligdom.
-|-
Na een zeer succesvolle reeks voorstellingen in Athene is de voorstelling begonnen aan een Europese tournee. De eerste stop was Bitef Festival, Fast Forward Festival in Dresden volgde en er volgen nog meer festivals. Op het Bitef festival werd Goodbye, Lindita bekroond met de speciale prijs Jovan Ćirilov voor buitengewone bijdrage aan de theaterkunst en de Politika Award voor de beste regisseur.
Over Mario Banushi
Mario Banushi (1998) groeide op in Albanië voordat hij naar Athene verhuisde, waar hij studeerde aan de Athens Conservatoire Drama School. Tijdens zijn studie werkte hij samen met Euripides Laskaridis in de voorstelling THIRÍO (Biënnale van Athene 2018). Na zijn afstuderen (2020) regisseerde hij de korte film PRANVERA (TIFF 2021) en nam hij als acteur deel aan de voorstellingen Marcel Duchamp (2022) van Nova Melancholia en City Lights (2022) geregisseerd door Amalia Bennett. Een fragment van zijn eerste performance RAGADA werd gepresenteerd op de tentoonstelling Performance Rooms 2022 (Kappatos Gallery). De volledige versie werd opgevoerd in Theatro sti Sala. Banushi is dit seizoen onderdeel van het Onassis AiR Fellowship.
Credits
oorspronkelijk concept, regisseur Mario Banushi
dramaturgie Sophia Eftychiadou
kostuums en decors Sotiris Melanos
muziek Emmanouel Rovithis
verlichting Tasos Palaioroutas
-|-
huisdramaturg Aspasia-Maria Alexiou
assistenten regie Afroditi Kapokaki, Theodora Patiti
geluidstechniek: Dimos Livitsanos
cast Mario Banushi, Babis Galiatsatos, Alexandra Hasani, Erifyli Kitzoglou, Katerina Kristo, Helene Habia Nzanga, Eftychia Stefanou, Chryssi Vidalaki
12e editie
FESTIVAL BRANDHAARDEN
Brandhaarden is een internationaal theaterfestival, dat voorstellingen van opvallende theatermakers uit het buitenland naar Amsterdam haalt. Het festival biedt een uniek overzicht van één maker, huis, schrijver, regio of thema. In de voorgaande edities zetten we de schijnwerpers op regisseurs als Katie Mitchell, Milo Rau en het collectief Rimini Protokoll, schrijver Édouard Louis, de Zuid-Europese regio (Portugal, Spanje, Italië en Griekenland) en stadstheaters als Münchner Kammerspiele, Volksbühne Berlin en Peter Brooks Théâtre des Bouffes du Nord.
ONASSIS STEGI
De Onassis Stegi in Athene, die fungeert als het middelpunt van de culturele activiteiten van de Onassis Foundation, moedigt het talent en de energie van lokale en internationale kunstenaars aan om te bloeien en brengt gesprekken op gang die als doel hebben de samenleving te schudden en vorm te geven. Onassis Stegi is een centrum van mondiale hedendaagse cultuur dat, via een reeks initiatieven en werken, de dialoog bevordert over democratie, sociale en ecologische rechtvaardigheid, rassen- en gendergelijkheid, en LHBTI+ rechten.
(B)randprogramma: Moderne Mythen
Het (b)randprogramma van Brandhaarden 2024 staat in het teken van Moderne Mythen. Het is niet voor niets dat het woord mythe vandaag de dag twee betekenissen heeft: aan de ene kant duidt het op verhalen die een bepaalde wijsheid bevatten en spreken we met verwondering over wat we dan ‘mythologisch’ noemen, aan de andere kant gebruiken we het woord om te spreken over leugens en misvattingen. We nodigen het publiek uit om te reflecteren op de kracht van gedeelde verhalen, maar kijken samen ook kritisch naar hoe dit kan omslaan in wijdverspreide ideeën die niet per se waar zijn en zo kwetsbare gemeenschappen nog verder kunnen marginaliseren.
In coproductie met
