Mission Molière
Liefde, haat en angst voor misplaatste grappen.
Last van een ochtendhumeur? Soms een hekel aan alles en iedereen: de politiek, de mede-weggebruikers, de gasten in de Slimste Mens? Jaloers op een kluizenaar die zich verstopt in de uitgestrekte bossen van Alaska? Herkenbaar? Dan ben je toe aan deze Mission Molière, een radicale bewerking van de Franse komedie De Mensenhater.
Duur nnb
Genre Theater
Taal Nederlands
Mission Molière
350 jaar na de dood van Frankrijks meest beroemde toneelschrijver geven regisseur Sarah Moeremans en schrijver Joachim Robbrecht via Molière hun visie op humor, hypocrisie en goedbedoelerigheid. Verwacht een staalkaart van de lach: van gifgroen tot bevrijdend.
Bitterheid, jaloezie, haat en cynisme zijn niet de emoties die we snel laten zien omdat je je er meestal niet populair mee maakt, tenzij je een populaire cabaretier bent. Brave burgers houden liever de schijn van optimisme en welwillendheid op, op de werkvloer, thuis, bij de sportclub.-|-
Een echte misantroop veegt zijn kont af met al dat ‘leuk joh’ en die goedbedoelerigheid. Hij haat en hekelt alle sociale hypocrisie met gifgroene humor en maakt en passant ook zichzelf onsterfelijk belachelijk. Daarom nemen we Molière’s Mensenhater als startpunt, maar doen er helemaal ons eigen ding mee.
Piet Menu (artistiek leider) over Mission Molière: Loving Hate
'Eindelijk nog eens goed lachen met een komedie voor de grote zaal, dat mag wel tijdens zo een pandemie. Sarah en Joachim bijten zich vast in repertoire en confronteren de schrijver met onze tijdsgeest. Het resultaat: een bijtende spiegel die ons slaat, zalft en heerlijk doet lachen.'
CREDITS
regie Sarah Moeremans
tekst Joachim Robbrecht
spel Gillis Biesheuvel, Joep van der Geest, Julia Ghysels, Keja Klaasje Kwestro, Louis van der Waal, Alicia Boedhoe-|-
assistent regie Kato Cornil
kostuumontwerp Daphne de Winkel
artistiek advies Piet Menu
geluidsontwerp Timo Merkies
decor ontwerp Studio Dennis Vanderbroeck
techniek Stan Bannier
tekstadvies Artun Alaska Arasli
1e productieleider Rianne Valstar
Durven we onze vooroordelen écht te bevragen, of zijn we te politiek correct geworden? Wat kunnen we leren van de stille stem?