Sacrifice while lost in salted earth

Collectieve opoffering, een ritueel van de dood.

Wat kan opoffering vandaag betekenen? Kan het offer beschouwd worden als een poëtische daad, een alledaagse gebeurtenis die in ieders leven voorkomt? Wat zou het betekenen om jezelf op te offeren, collectief of individueel?

Zes dansers, een muzikant, een oud driesnarig instrument, en het publiek. Samen wekken we gedachten, herinneringen op en creëren we verhalen. De voorstelling ontvouwt zich door de bewegingen van de dansers die elk sporen van hun individualiteit en artistiek werk in het stuk van Hooman Sharifi inbrengen. Ieder individu neemt een onafhankelijke plaats in en brengt zijn eigen fysieke offer.
-|-
Met de tijd, de lichamelijkheid van de dansers, hun adem, en de aanwezigheid van u, het publiek, wordt een wezen gecreëerd dat groter is dan onze individualiteit; een gemeenschapsgevoel gebouwd op de bereidheid om zich op te offeren en de ander te ontmoeten.

Op muziek van de tambura, een oud instrument dat live wordt bespeeld door Arash Moradi, creëert dit ongelooflijke team van dansers een collectief lichaam dat opoffering als een alledaagse handeling beschouwt. Net als de dansers in deze productie heeft ook Hooman Sharifi een Iraanse achtergrond. Hij is een vooraanstaand danskunstenaar in Noorwegen en internationaal.

"In Sacrifice While Lost in Salted Earth hebben we ons laten inspireren door de Farsi taal, poëzie en het traditionele geluid van de tambura, maar ook door het iconische werk van Igor Stravinsky, de Rite of Spring.

In de hoofdtaal van Iran, het Farsi, gebruiken we in alledaagse gesprekken in verschillende contexten vaak de uitdrukkingen janam (mijn leven), ghorbanet beram (laat me mezelf voor jou opofferen) en fadat sham (ik wil voor jou sterven). In de Perzische poëzie worden het sterven aan de liefde of het gek worden als gevolg daarvan vaak gevierd als de hoogtepunten van iemands leven.

Ik heb veel nagedacht over de vraag of er parallellen zijn met deze concepten in de Noorse taal/cultuur, en het dichtste dat ik daarbij kom is het vroeg-Noorse dugnad, dat een soort gemeenschapswerk betekent. Het klinkt misschien niet zo dramatisch of poëtisch als de Iraanse versie, maar ik hou van de manier waarop individuen zich oefenen in het samen staan, samenwerken en zich opofferen voor een gemeenschappelijk goed.
-|-
Dans en muziek zijn altijd een belangrijk onderdeel van de Iraanse cultuur geweest en maken dat nog steeds. Dans is aanwezig in vele sociale en alledaagse contexten, ondanks de beperkingen die aan dansen in het openbaar worden opgelegd.

We hebben het geluk de ongelooflijke musicus Arash Moradi in ons midden te hebben, die een enorm inzicht in en respect voor de tambura en haar traditie heeft. Hij is ook zeer open, en heeft het vermogen om te experimenteren en nieuwe wegen te vinden. Vier maanden lang zijn Arash en ik bezig geweest met het ontwikkelen van de muziek voor deze productie. We hebben heen en weer gereisd, op en neer met de muziek van Stravinsky en alle mogelijkheden die de rijke tradities van de tambura ons bieden.

In de huidige maatschappij stellen wij een collectief offer voor waarbij iedereen zich opoffert als een onafhankelijke keuze. Als het offer vandaag wil werken, moeten zij die offeren zelf de beslissing nemen. Opoffering is een constante. Je offert jezelf niet op tot de dood, maar je offert voortdurend iets van jezelf op in het leven."

choreografie, licht en regie Hooman Sharifi
muziek Arash Moradi
met Hooman Sharifi, Ali Moini, Ehsan Hemat, Tara Fatehi, Armin Hokmi, Rosa Moshtaghi
-|-
met de steun van de ambassade van Noorwegen
productie Impure Company
coproductie Festival Montpellier Danse 2022, Théâtre de la Ville (Paris), Julidans (Amsterdam), Dansenshus (Oslo)