The House
Dimitris Karantzas presenteert een parabelvoorstelling over geweld, verslaving aan beelden en de afschaffing van illusies. Of, met andere woorden, over een realiteit die je, hoezeer je dit ook probeert te vermijden, vroeg of laat inhaalt.
Festival Brandhaarden
Duur 60 minuten
Genre Theater
Taal Grieks
Boventiteling Nederlands en Engels
Leeftijdscategorie 18+
Nederlandse première ma 5 feb
Nagesprek di 6 feb in de nieuwe Foyer
The House
'De tegels leken altijd op barsten te staan, alsof achter de muren de handen, lippen en voeten zaten van degenen die er eerder woonden. Maar dat gebeurde nooit. Ze bleven daar hangen als een dagboek van het jaar waarin we deden wat we deden en de levens van die mensen.'
Ons huis. Ons uithoekje van de wereld. Ons laatste toevluchtsoord. Waar we veilig zijn. Of misschien toch niet? Een origineel werk, elliptisch en met actie in stilte als centraal thema. Het omvat de tekstuele parabel die door Dimitris Karantzas en zijn team is samengesteld, met een schaarse dialoog, een niet aflatende spanning en slechts twee acteurs, Alexia Kaltsiki en Fidel Talampoukas. Zij voeren het dagelijkse huishoudelijke ritueel in hun huis uit, totdat het wereldwijde geweld inbreekt en alles overhoop gooit.
In The House brengen twee personages, een vrouw en een man (broers en zussen/huisgenoten/partners?) een typische dag door in hun huis, dat zich in Athene, Tokio, Londen, Madrid, Amsterdam of New York zou kunnen bevinden. In elke metropool waar mensen in eentonige huisjes wonen, verstoken van identiteit en waar alles op elkaar lijkt. De twee personages doen hun klusjes, regelen de boodschappen, betalen de rekeningen, vouwen de kleren op en ruimen de kamer op. Zo brengen ze structuur in hun leven.
-|-
De kunst van het niets doen wordt verheven tot een poëtische parabel, waarbij de dagelijkse routine de scharnieren van de gedachten van deze twee helden in zijn greep neemt en het podium verovert. Beiden verschansen zich, om de confrontatie met de werkelijkheid uit de weg te gaan en de valstrikken die de buitenwereld voor hen in petto heeft te ontlopen.
Toch ligt onraad op de loer. Een raam van het huis kijkt uit op een rustige straat waar van tijd tot tijd voorbijgangers langslopen. Gedurende de dag verandert het raam in een trechter, een helse caleidoscoop, waarin verschillende uitingen van het geweld van onze tijd en extreme voorbeelden van de hedendaagse 21-eeuwse geschiedenis de revue passeren. De twee personages, passieve ontvangers van de beelden van geweld, proberen hun ruimte en microkosmos in stand te houden. Dit lukt, tot het moment dat het geweld hun verdediging omverwerpt en hen verdringt. Het enige dat overblijft is een zacht gebrom van rampspoed.
Over Dimitris Karantzas
Dimitris Karantzas werd in 1987 geboren in Athene. Hij studeerde aan de Hogere Toneelschool van Embros en aan de afdeling Communicatie en Mediastudies van de Universiteit van Athene. Tien jaar geleden, in 2013, debuteerde Dimitris Karantzas bij Onassis Stegi met The Circle of the Square van Dimitris Dimitriadis, een werk over de genadeloze vergelijkingen van erotische relaties. Een jaar later, in de zomer van 2014, werd het stuk opgevoerd op het Festival d'Avaignon, waarbij de krant Libération het als ‘een van de beste producties van het festival’ aanprees.
Hij heeft gewerkt met het National Theatre, Onassis Stegi, het Athens & Epidaurus Festival, de Griekse Nationale Opera, Theatro tou Notou in het Amore Theater, de Karolos Koun Greek Art Theater, Odos Kykladon Theater, etc. Daarnaast heeft hij zowel werk uit het Griekse als internationale repetoire geregisseerd. Verder nam hij als gastartiest deel aan het Residence & Reflections project van het KunstenFestivalDesArts in Brussel. Tevens is hij sinds 2020 artistiek directeur van het Proskinio Theater in Athene. Hij was genomineerd voor the European Theatre Prize (XVI edition) in de New Theatrical Realities categorie.
Credits
tekst en regie Dimitris Karantzas
concept Dimitris Karantzas, Geli Kalampaka, Tassos Karachalios
video Geli Kalampaka
decorontwerp Clio Boboti
kostuumontwerp Ioanna Tsami
met Alexia Kaltsiki,Fidel Talampoukas
beweging Tasos Karachalios
muziek George Ramantanis
foto's Andreas Simopoulos, Geli Kalampaka
-|-
licht Dimitris Kasimatis
regie-assistent Kelly Papadopoulou
assistent decorontwerp Angeliki Vasilopoulou Kampitsi
line production Rena Andreadaki, Zoe Mouschi
vertaling engelse boventiteling Memi Katsoni
met Alexia Kaltsiki, Fidel Talampoukas
Alle personen die hierboven zijn vermeld hebben bijgedragen aan de dramaturgie van het stuk.
In opdracht van en geproduceerd door Onassis STEGI.
Brandhaarden wordt gecoproduceerd door Onassis STEGI’s Outward Turn Program.
ONASSIS FOUNDATION
Sinds 1978 heeft de Onassis Foundation voortdurend geïnvesteerd op het gebied van cultuur, onderwijs en gezondheid, waarbij de menselijke benadering altijd centraal heeft gestaan. Het Onassis Stegi in Athene, dat fungeert als het middelpunt van de culturele activiteiten van de Foundation, moedigt het talent en de energie van lokale en internationale artiesten aan om tot bloei te komen. Het brengt gesprekken op gang die tot doel hebben de samenleving op te schudden en vorm te geven. Onassis Stegi is een centrum van wereldwijde hedendaagse cultuur dat, door middel van een reeks initiatieven en werken, de dialoog bevordert over democratie, sociale en ecologische rechtvaardigheid, raciale en gendergelijkheid, en LGBTQIA+ rechten.
12e editie
BRANDHAARDEN FESTIVAL
Brandhaarden is een internationaal theaterfestival, dat voorstellingen van opvallende theatermakers uit het buitenland naar Amsterdam haalt. Het festival biedt een uniek overzicht van één maker, huis, schrijver, regio of thema. In de voorgaande edities zetten we de schijnwerpers op regisseurs als Katie Mitchell, Milo Rau en het collectief Rimini Protokoll, schrijver Édouard Louis, de Zuid-Europese regio (Portugal, Spanje, Italië en Griekenland) en stadstheaters als Münchner Kammerspiele, Volksbühne Berlin en Peter Brooks Théâtre des Bouffes du Nord.
(B)randprogramme: Moderne Mythen
Het (b)randprogramma van Brandhaarden 2024 staat in het teken van Moderne Mythen. Het is niet voor niets dat het woord mythe vandaag de dag twee betekenissen heeft: aan de ene kant duidt het op verhalen die een bepaalde wijsheid bevatten en spreken we met verwondering over wat we dan ‘mythologisch’ noemen, aan de andere kant gebruiken we het woord om te spreken over leugens en misvattingen. We nodigen het publiek uit om te reflecteren op de kracht van gedeelde verhalen, maar kijken samen ook kritisch naar hoe dit kan omslaan in wijdverspreide ideeën die niet per se waar zijn en zo kwetsbare gemeenschappen nog verder kunnen marginaliseren.
