Atropa
De paradox der vrede is dat ze veroverd moet worden.
Met geweld.
(Tom Lanoye)
In Atropa wordt de strijd om emancipatie bezongen in een taal die haar generatie het beste verstaat: die van pompende beats en messcherpe poetry. Atropa vertelt het verhaal van de oorlog om Troje en verenigt zowel qua thematiek als taal het klassieke en het hedendaagse in zich.
Duur 120 minuten
Genre theater
Taal Nederlands
Boventiteling Engels
De boventiteling is alleen zichtbaar vanuit de zaal en niet vanaf de podiumplaatsen.
De voorstelling bevat stroboscoop-effecten en enkele harde muziekpassages.
Atropa
Atropa laat op een viscerale manier het geweld zien dat een oorlog met zich meebrengt. Het toont de angst waar dat geweld uit voortkomt en de ironische gedachte dat er op de weg naar vrijheid leed moet worden berokkend. De door mannen gevoerde strijd gaat in Atropa ten koste van de vrouw, die kind, liefde, lijf en grond verliest aan haar onderdrukker. Aan het eind van de oorlog komen Griekse vrouwen oog in oog te staan met Trojaanse vrouwen, die na de bezetting van hun stad de dood verkiezen boven een leven in repressie.
-|-
'U bent zo schuldbeladen als uw man — misschien nog meer, want u hebt nooit geloofd in wat hem drijft. Hij heeft tenminste een excuus, een vaderland — En hoe luidt uw verweer, waardoor u afzag van verzet? Hoeveel Trojanen zijn door u gered? Waar blijft de biecht, de boete voor uw zwijgzaamheid? Wat zou ik smeken? U staat bij mij in het krijt.'
Atropa is geen onschuldig verhaal over een lang vervlogen oorlog, maar een oerverhaal over beeldvorming, onderdrukking en volkerenhaat. Door ingrijpende keuzes te maken bevragen de makers deze vertelling die aan de bakermat ligt van de Westerse literatuurgeschiedenis.
Over de tekst
Tom Lanoye schreef Atropa. De wraak van de vrede in 2008 voor Guy Cassiers bij Toneelhuis. Lanoye transformeerde het eeuwenoude verhaal van de strijd tussen Oost en West tot een kritiek op hedendaags imperialisme. Naomi Velissariou en Floor Houwink ten Cate maken Atropa tot een bacchanaal van taal. Ze bouwen de grote zaal om tot een arena van muzikaal geweld en beeldend spektakel. Het publiek komt in de glazen scenografie van Dennis Vanderbroeck binnen handbereik van de tragedie. Lanoyes ritmische messteken van taal worden gewet aan het sounddesign van Joost Maaskant en Jimi Zoet, dat varieert tussen de genres techno, doom, metal, hardcore, trap en drill. De kostuums van MAISON the FAUX maken van het strijdtoneel een death fashion show.
REVIEWS
Knack Focus
'Dit is sterk, sexy theater dat je verbluft door het stomende spel en de dito soundscape.'
de Volkskrant
'een visueel fraaie en soms spectaculaire toonkast van acteertalent'
NRC
'Als Velissariou en Stuger later in het stuk tegenover elkaar staan levert dat adembenemend vuurwerk op.'
De Standaard
'Naomi Velissariou gaat Tom Lanoyes ‘Atropa’ te lijf met drag en drilboren. Een gedurfde enscenering zonder compromissen.'
De Morgen
'De elektronische muziek van Joost Maaskant doet aanvankelijk denken aan de pompende techno van The Chemical Brothers en later aan de avant-garde elektronica van FKA twigs – het is een song waarin de charismatische ‘Ntianu Stuger, die Kassandra vertolkt, mag schitteren.'
Over de makers
Naomi Velissariou en Floor Houwink ten Cate werken al 5 jaar samen in verschillende constellaties, onder meer aan de producties Sontag (2017), The HM Concert (2019) en Pain Against Fear (2020). Voor Atropa bundelen ze de krachten in een co-regie, hun gezamenlijke bestorming van de grote zaal.
Eerder maakte Naomi Velissariou met Joost Maaskant het muziektheaterdrieluik PERMANENT DESTRUCTION, dat werd ontvangen als een reeks 'intense, schizofrene theaterconcerten die hoofd en lijf uiteenscheuren'.
-|-
Voor het eerste deel (The SK Concert) kreeg Naomi de Regieprijs 2019. Voor het laatste deel (Pain Against Fear), ontving ze de Theo d’Or 2020-2021, de belangrijkste toneelprijs van Nederland. Floor Houwink ten Cate maakte de door pers en publiek bejubelde muziektheatervoorstellingen Merkel (Nineties Productions & Orkater, 2019), One Man Show en Sea of Silence (Frascati Producties, 2021/2022). Tijdens het Holland Festival van 2022 is haar klimaatneutrale opera A Play for the Living in a Time of Extinction gepresenteerd.
CREDITS
concept Naomi Velissariou
tekst Tom Lanoye
regie Naomi Velissariou en Floor Houwink ten Cate
dramaturgie Nita Kersten
spel Annelinde Bruijs, Thibaud Dooms, Denise Jannah, Vanja Rukavina, Jasmine Sendar, ‘Ntianu Stuger, Adanna Unigwe, Naomi Velissariou, Megan de Kruijf (stand-in)
Atropa is een coproductie tussen Theater Utrecht, Toneelhuis, Orkater en Stichting Naomi Velissariou en wordt mede mogelijk gemaakt door Prins Bernhard Cultuurfonds en Stichting Ammodo
-|-
sound design Joost Maaskant en Jimi Zoet
lichtontwerp Tim van 't Hof
scenografie Studio Dennis Vanderbroeck
kostuumontwerp MAISON the FAUX
geluidsontwerp Sander van der Werff
fotografie Bas de Brouwer
![[ meeuw ]](/img/singles/MEEUW-c-Owe-Signet-das-Wahrzeichen-des-Moskauer-Künstler-Theaters-2.png?w=599&h=358&fit=crop-50-50&fm=webp)
Ivo van Hove bewerkte Wie heeft mijn vader vermoord van de internationaal geprezen schrijver Édouard Louis. Van Hove maakte van het zeer uitgesproken boek een monoloog, speciaal voor Hans Kesting.
